Şu dünyada Melih Cevdet Anday romanı okumak şahaneliği diye bir şey var ve ben bunu çok geç keşfettim. Bu kitap bence absürtlüğün en en en güzel hâli. Okurken Gibi bölümü izliyormuş gibi hissettim. Karakterler muhteşemdi. Kitabın iki bölüme ayrılıp anlatıcı değişikliğine gidilmesini de çok cesur buldum. Absürtlüğün dozu bence biraz azaldı bu geçişle çünkü karakterlere (en azından birine) mesafemiz azaldı. Keşke devamı olsaydı, tadı damağımda kaldı. Daha ne kadar okumadığım romanı var diye baktım da epey varmış. Ne üretkenlik! İnanılmaz!
Leave a Reply