Berke Atabey

15.02.2024, 06:33, Berlin

Rivayet odur ki, Babil Kulesi Tanrı’ya ulaşmak için inşa edilir. Tanrı, kuleyi yıkar ve  bir daha böyle kolayca birlik olamasınlar diye aynı dili konuşan insanların dillerini ayırır. İnsanlar anlaşamamakla lanetlenmiştir. Pieter Brueghel’in Babil Kulesi isimli tablosu miti çok güzel betimler. İşçiler bir yandan inşa etmeye çalışırken, bir yandan kule yıkılmaktadır. Kral kibrinden ve önünde yaltaklanan kalabalıktan olan biteni göremez. Bizim krallarımız ise bizzat tanrıcılık oynadığından kuleleri kendileri yıkıp dilleri kendileri ayrıştırıyor. Anlaşamamak korkunç bir lanet. Dil bilimci Nigar Gülşat Aygen Nilay Örnek ile söyleşisinde eş anlamlı kelime olmadığını, mutlaka aralarında küçük farklar olduğunu, aksi takdirde kelimelerden birinin dilden düşeceğini söylüyor. Bakıyorsun senden olmayan aynı olayı görünüşte benzer anlamlı ama farklı kelimelerle anlatıyor. Söylenen yalanlardan, bile isteye başka sunmaktan bahsetmiyorum. O küçük küçük farklar zaten ayrılmış olan bizi iyice parça pinçik ediyor. Geçen bir komedyenin sağcılık ve solculuğu karşılaştırdığı bir esprisine denk gelmiştim. Üç koşulu sağlayınca sağcı olabiliyorsun ama solcu olman için onlarca maddenin tamamını karşılaman lazım. Biri eksik kalırsa örneğin vegan değilsen faşist oluyorsun. Belki de doğru olan budur, siyasi ahkâm kesmeye ilgili ve yetkin en son insan benim. Anlatılanı kötülük ve iyilik üzerinden yorumluyorum. Kötüler belki de ayrışmadan gelebildikleri için bu kadar kalabalık. Diğerleri kutu kutu bölünmüş. Bir tek yanındaki birkaç kişiyi görebiliyor. Çok az kişiyiz diyor. Başka kutular da var. Ya onları görmüyor, ya onları istemiyor. Kâğıt toplayıcı olarak hayatına başlayıp sonra sahaf olan Oktay Çetinkaya yine Nilay Örnek’le söyleşisinde kötülük somuttur, iyilik de somut olmak zorundadır derken üzerine çok düşündüğüm bir konunun adını güzelce koymuş oldu. Kendi içimizde iyi olmak, iyiliğin sadece finansörü olmak bizi gerçekten iyi yapıyor mu? Sanmıyorum.