Dün sabah altıda uyandım. Türlü şey, koşu, mesai, ders ve üzerine saat onda bu belgesel görünümlü film. Yorgunluğumu tahmin edersiniz zaten uyku saatim de gelmişti. Ancak 98 dakika boyunca ilgiyle takip ettim ki takip edilecek bir izlek de yoktu. Film doğa ve mimari ile ilişkimizi herhangi bir anlatıcı ya da olay akışı olmadan şahane görüntüler eşliğinde bize gösteriyor. Bazı görüntüler çok yavaştı. Her şeyi iki katı hızla izleyen Berke epey zorlandı ama sanırım bir farkındalık anıydı da. Yönetmen sadece güzel ve ihtişamlı değil sarsıcı görüntüleri de bizlere sunmuş. Ukrayna’da bombalanmış ve terk edilmiş uzun apartman blokları, depremle haritadan silinen Antakya. Hava çekimlerinde senelerdir gidip geldiğim şehrin hiçbir yerini tanıyamadım. Büyük perdede, müzik eşliğinde izlemek ayrıca etkiledi. Sezer’in ne hissettiğini hayal bile edemiyorum. Aynı zamanda antik mimariyi de gördük, nasıl hala ayakta olduklarını. Görüntülere herhangi bir bilgi ya da anlatım eklenmediğinden her izleyen biraz kendi filmini de yarattı. Benim filmimde bir demir madeni ve Moritanya da vardı ama filmle ilgili incelemeler henüz internete düşmediği için doğru anladığımdan emin olamıyorum. Filmin sonu da güzel sorularla bağlanıyor. İnsanlar şahane şeyler inşa etmeyi bilmelerine rağmen neden ucubeler inşa ediyor? Yüzyıllarca dayanan yapılar yapmayı bilmemize rağmen neden hâlâ binalarımız çöküyor? Ve yeryüzünde sudan sonra en çok bulunan madde artık içinde hiçbir canlılık barındırmayan beton. Ve beton hepimizi öldürüyor.
Eklediğim fotoğraflar üzerinden Berlinale ile ilgili başka bir konuya da değinmek istiyorum. Berlin’de Almanca dublajsız film gösteren az sayıda sinema var. İngilizce izlediğimiz için ruhsuz üç beş salon arasında dolanıp duruyoruz. Ancak Berlinale filmleri Berlin’in nostaljik salonlarında da oynuyor. Ve bu salonlarda film izlemek bazen bir zaman yolculuğu gibi. Bu yüzden de Berlinale bir teşekkürü hak ediyor kanımca.
Leave a Reply