Berke Atabey

Uçlarda yaşayan bir insan olduğum için ya fantastik ya bilimkurgu ya da Berlinale filmi izliyorum 🙂 Sanırım vaktizamanında beni sanat filmlerine küstüren İKSV olabilir. Ama Berlinale’de izlediğim hiçbir film şu zamana dek beni sıkmadı, rahatsız edici porno unsurlar barındırmadı ya da uzun uzun bozkıra bakan insanlara denk gelmedim. Ya film seçimlerini yapan Sezer çok başarılı ya da Berlinale bana hitap eden tek film organizasyonu. Son zamanlarda ilgilenmeye başladığım felsefe videoları ve kitapları da bu aralar beni hep sinemaya yönlendiriyor. Bir bakmışsın Berke film gurusu olmuş 🙂 Dün Levan Akın’ın Crossing filmi ile Berlinale 2024 açılışını yaptık. Film ekibi ile beraber filmi izlemek, izleyici olarak reaksiyonları direkt onlara ulaştırabilmek ve film sonrası sorular sorabilmek şahane. Dün salondaki her kahkaha ve alkışta ben de neredeyse film ekibi kadar heyecanlıydım. Ne muhteşem bir duygu olmalı. Filme gelirsek bir acayip yakınlaşmalar hikâyesi. Filmin başrolünde İstanbul var. Oyunculuk ve müzik seçimleri olağanüstüydü. İstanbul’un bilmediğim bir yanı ve bilmediğim insanları anlatılıyor. Senaryosunu da çok beğendim. Yönetmenin trajik bir hikâyeyi ve trajik hayatları kanırtmadan anlatmayı tercih etmesine de ayrıca saygı duydum. Yer yer epey güldük. Sonu da ayrı bir güzeldi. Salondan çıktığınızda hayat gerçekten böyle mi, Türkiye’de düğüne davetsiz gelen trans kadınla karşılıklı göbek atabilecek güzelliğimiz kaldı mı gerçekten bilemiyorum. Ama yönetmene inanmayı tercih ediyorum. Başrol Mzia Arabuli’nin dün geceki karizmasına değinmeden de geçemeyeceğim. Siyah kadife elbisesi ve üzerindeki Gürcü kemeri ile şahane gözüküyordu. Film Berlinale Panaroma Oturumu’nda gösterime girdi. Berlinale’nin daha politik, daha queer, daha feminist, daha cesur bir yanı olarak düşünebiliriz. Direktör Michael Stütz’ün Gazze, antifaşizim, insan hakları vurgusu yaptığı açılış konuşması ayrıca güzeldi.