Bu kitap ve yazar çok ses getirdi. Ben de bir kitap okuma grubu sebebiyle üçlemenin ilk kitabını okudum. Bir kere anlatım biçimi olarak bir ilk bence. En azından benim okuduğum kitaplar içinde. Yazar bu anlatım biçimini ‘yok edilmiş bakış açısı’ olarak tanımlamış. Gerçekten öyle. Bir kitaba başladığınızda karakteri zamanla tanımayı beklersiniz. Bu kitapta karakteri değil, ona anlatılanların ışığında çevresindeki insanları tanıyorsunuz. Çok güzel, not alınası tespitlerle dolu. Böyle bir anlatımda yazarın kendi tespitlerini sırasıyla okuyucuyla paylaşmak istemesi kolaylıkla bir kopukluğa ya da yapaylığa sebep olabilir ama bu kitapta olmuyor. Anlatımın da dümdüz olmaması beni çok mutlu etti. Güncel romanlar genellikle dil olarak beni pek mutlu edemiyor çünkü. Aklımda kalan tek soru işareti herkesin kendini çok anlatması değil. Çünkü en sessiz gözükenlerimiz bile fırsatını bulunda bunu yapmaya çok meyilli. Ben sadece bir insan bu kadar iyi bir dinleyici olabilir mi diye düşündüm. Üçlemenin diğer iki kitabını da okumayı ve karakteri tanımamaya devam etmeyi merakla bekliyorum 🙂
Leave a Reply