08.12.2023, 06:48, Berlin
Yazarlığın kendisi yüklenmeden sancıları yükleniyor. Çok düşünmek bana iyi gelmiyor. Başarısızlık korkum tetikleniyor. Zaten hayatımdaki çoğu şeyi baltalayabilmişken, yazma hevesime şimdiye kadar nasıl diş geçiremedi şaşkınım. Dün ben herhâlde yapamıyorum, yapamayacağım, olsa şimdiye kadar olurdu paniğine kapılmamla etkisi ancak birkaç saat sürebilen bir karar aldım. Şaşırtıcı olan kendimi rahatlatmak için aldığım bu kararın beni aşırı mutsuz etmesi, neredeyse depresyona sokacak olmasıydı. Ne zaman o kararı alsam (evet dönem dönem alıyorum 🙂 ) aynı hissediyorum. Belki de gerçekten gönülden isteyip sonuç ne olursa olsun bırakamayacağım bir şey olmuş yazmak bende. Bu depresif hale girince birinin beni ikna etmesini ve evrenin bir işaret yollamasını bekleyerek mutsuz mutsuz takıldım. Önce Sezer yine en büyük destekçim olarak duruma müdahale etti. Sonra sancılanmalarımdan haberi olmayan biri her şeyden habersiz bırakmamamı söyledi. Neticede buhran sona erdi ve bugün yine de buradayım. İş yerinin kapısına bugün de kilit vurmadık. Berke, çok düşünme tatlım!
Leave a Reply