12.03.2024, 06:13, Berlin
Geçen gün kafama taktığım şeylerden bahsetmiştim. Panik hâlinde sürekli aynı şeyi düşünüyor ve endişeleniyordum. Dün durumun bileşenlerinden biri elendi. Aslında teorik olarak değişen hiçbir şey olmadı. Sadece o bileşenin elenmesi duygu durumumu değiştirdi. Rahat bir nefes aldım. Tüm bunların hepsi içimde olup bitti. Stresliyken resmen hayatı fark edemeden yaşayıp gidiyoruz. Markete giderken aynı erik ağacının önünden geçiyorum. Stresli olduğum günlerde gözüm ağaca takılmadı bile. Dün geçerken ise resmen kokusuyla beni çağırdı on metre öteden. Yanına gittim, fotoğrafını çektim, uzun uzun izledim onu bir yandan da koklarken. Mutluluk gerçekten bir kapasite meselesi. Hayatın güzellikleri görecek bir hâlde olmak gerekiyor. Mutluluğun hayatımıza dışarıdan geldiği düşüncesine inanmak sorumluluğumuzu azalttığından bizi rahatlatıyor. Ama öyle değil. Mutluluğu sen çekip getiriyorsun yaşamına. En azından araman ve çağırman gerekli.
Leave a Reply