Bir gün parka gitmedim, bahar gelmiş. Ağacından çalısına türlü türlü bitki nasıl böylesine senkronize olabilmiş de yeşillenmiş, şaşkınım. Yüz insan koysak; kolumuzda saatlerimiz, elimizde iletişim kelepçelerimiz böylesini yapamayız. Düzenden çok ayrı düşmüşüz. Saate ve telefona değil, düzenle bir olmaya ihtiyacımız var. Geçen yaz parkta kitap okumaya başladım ama genellikle akşam saatlerine ya da hafta sonuna kalıyordu. Bazen kitap için ayrıca çıkmaya üşeniyordum. Artık bu seansları yürüyüşümle birleştiriyorum. 15 – 20 dakika kitabımı okuyup öyle devam ediyorum yürüyüşe. Havalar pek ısınmamış da olsa yağmur, çamur olmadıktan sonra sıkıntı yok. Kuş sesleri bana eşlik ediyor. Kitaptan kafamı kaldırdığımda iletişim kelepçeme değil, ağaçlara bakıyorum. Bu ritüeli ağaçların başrolde olduğu bir kitabı (Her Şeyin Hikâyesi) okurken başlatmam da ayrıca manidar. Ağaçların gözüne girmeye çalışıyorum sanırım.
Leave a Reply