Berke Atabey

09.03.2024, 06:31, Berlin

Hayatımdaki pek çok şey keyifli gitse de, gitmeyen tek şeye kafayı takmış durumdayım. Hayattan kaçış protokolüm devreye girmek istiyor. Uzun saatler uyuyup uyanık olduğum az saatte de başka hiçbir şey yapmadan kafamda kurmak istiyorum. Beni mutlu eden şeyleri yapmak için kendimi zorluyorum. Kapıya kilit vurursam kolay kolay kapıyı tekrar açma enerjisi bulamayacağımın farkındayım. Bunları da bak Berke yine boşuna endişelendin deyip kendime hayıflanmak için yazıyorum sanırım. Stresin hiçbir şeye iyi gelmeyeceğini bilmeme rağmen şahane pazardaki balon gibi şiştikçe şişiyorum. İnsan melankoliye ne kadar da yatkın bir tür. Dün izlediğim bir astronot ile uzay örümceğinin dostluğunu anlatan o absürt filmde huşuya kavuşmuş örümceğimiz evren olması gerektiği gibi diye tekrarlıyordu. Bense bırakamıyorum endişelenmeyi. Haklı durumlarda değil en saçma durumlarda bile. Bilirsiniz orkestralarda sürekli çalmayan enstrümantalistler aralarda ayrılıp kısım kısım orkestraya dâhil olur. Ben işte o enstrümantalist için kaygılanan insanım. Zamanında geldi mi? Sayfaları çok hızlı çeviriyor, notayı bulamadı galiba. Panik anında nefesini kontrol edebilecek mi? Enstrümanını tekrar eline alırken ya elinden düşüp de gürültü olursa? Böyle bir şeyden dolayı işten çıkarılırsa? Ben bunları düşünüp endişelenirken kişi sayfayı çoktan bulmuş, enstrümanını eline almış, dakikalar sonra gelecek kısmı rahatlık içinde bekliyor oluyor. Bazen yanındakiyle şakalaşıyor. Performans sırasında iletişime girmeye izin var mı diye düşünmeye başlıyorum o sırada. Kendini yaktı neyse, yanındakini de yaktı diyorum. Şef gördü mü acaba diye işkilleniyorum. Sonra böyle bir kişiliği okuduklarımla ve yaptıklarımla stresten uzak tutmaya çalışıyorum. Evren belki de benim gibi insanlarla olması gerektiği hâliyle duruyor. Ama ben artık bu görevden affımı isteyip gamsızlık dehlizlerinde kaybolmak istiyorum Evrenciğim. Beni lütfen sal artık!