26.02.2024, 06:00, Berlin
Uykusuz geceleri hiç sevmem. Seven yoktur ama alışan vardır belki. Eskiden epey zor uykuya dalardım. Kafamda türlü düşünce. Artık o kadar erken kalkıyorum ve o kadar yorgun oluyorum ki çok daha hızlı uyuyorum. Hâlâ yastığı görünce uyumaya başlayanlara özenirim. Dün gece uyuyamadım. En vesveseli halim gelip oturdu göğsüme. Romanlar yazıldı, gece gelen telefonlar hatırlandı. Bir ara dalmışım gördüğüm kabusla bağırarak uyandım. Vücudum uykusuzluktan yorgun düşünce uyumuşum. Yine rahatsız bir uyku. Dedemin gelip beni sakinleştirmesini gerektirecek kadar. Gece neden kavgalı insanla bu kadar? Geceleri mutlu öyküler, şiirler yazabilen insanlar var mı? Akşamdan kalanları anlıyorum. Geceyi atlayıp sabaha bağlanıyorlar. İnsan sanki tüm dertlerini gece ediniyor.
Leave a Reply