17.07.2024, 07:02, Mallorca
Bu tatilde telefonla, insanlarla, doğayla olan ilişkimi düşünüyorum. Telefona bakmamak yetmiyor artık, masaya ters konan, elde taşınan telefonlardan da hoşlanmıyorum. Ben tatil yapıyorum, telefon odada kalıyor. Günde bir iki kez, çok kısa sürelerle bakıyorum. Dünyadan kopunca dünya duracak sanıyoruz. Dünya aslında sadece benim için duruyor ve bu çok iyi bir şey. Sohbetin keyfi artıyor, doğanın renkleri ve kokuları elle tutulur hâle geliyor. Benim için en önemlisi ise ânın uzaması. Makineleri elinden bırakınca bir nevi zaman makinen oluyor. Sadece yazmak için kullandığım tabletimi bu yasaktan muaf tutuyorum 🙂 Dün kafede yazarken karşımda çocuklu bir aile oturuyordu. Çocuğun elinde yaşıtlarının aksine herhangi bir cihaz bulunmuyordu. Bir süre içeceğin buzlarıyla oynadı. Serçeleri besledi. Benim ekranım ilgisini çekti. Yerinden kalkmadan uslu uslu etrafı izledi. Tüm bunlar olurken annesi ve babası kendi ekranlarına gömülmüştü. Rolleri değişmişler. Çocuğun sabırla, sorun çıkarmadan, kendi kendine vakit geçirmesine çok saygı duydum. Bazen biz yetişkinler, böyle bir sabır gösteremiyoruz. Sabırlı olabildiğim tek ortam deniz kenarı. Hiçbir şey yapmadan saatlerce denizi izleyebilirim. O yüzden telefonsuz çok zorlandığımı söyleyemem. Telefona olan bu mesafem umarım normal hayata döndüğümde de devam eder. Bu aralar nedense çok kinlendim telefona. Bazen kendimize olmayan düşmanlar yaratırız içine kendimize bile itiraf edemediğimiz kızgınlıklarımızı yükleriz. Bu dönemimin keçisi de telefon oldu sanırım 🙂
Leave a Reply