16.09.2023, 06:42, Marsilya
Hayata kapılınca düzenli yazmak epeyce zorlaşıyor. Ne kadar yazıyorsak o kadar az mı yaşıyoruz? Güneşin denizin içinde damla damla erimesini izlemek bir yandan içimi ilhamla doldururken bir yandan da bir saniyesini bile kaçırmayayım, hafızama kazınsın istiyorum. Güneşin sona kalmış pempe ışıkları altında karakterler dans etmeye başlıyor gözümün önünde. Sonra “Aman gelmesinler, benim hikayem hiç bitmesin.” deyip onları kovalıyorum. Sadece güneşin batacağı köşede bir grup bulut kümelenmiş denizin mavisine öykünüp günün son güneşini lekeliyorlar. Bu tatilde yazılmayan her karakter, karakteri çoktan hazırlanmış her sahne, sahnesi çoktan kurulmuş her metafor da böyle lekeler bıraktı bende. Eve dönünce rutin hayatımın sıkıcı ama iş gören vitaminlerine bulayacağım onları. C vitamini geçiriyor diyorlar güneş lekelerini.
Leave a Reply