26.07.2024, 06:34, Berlin
Dün Ümit Ünal’ın söyleşisini dinlerken yine kendi payıma bir şeyler buldum. Ümit Bey yayının sonlarında sinema okuyan öğrencilere “Sektörde kimse X gelsin de, bize bir film çeksin demiyor. Talep olmasa da yapmalısınız. O mecburiyet içten gelmeli.” tadında bir şeyler söyledi. Tabii o çok daha güzel söylemiştir. Dinlerken not alamadım. Üç senedir tek başıma çırpınışlarımın çok güzel bir özeti. Kimse benden yazmamı talep etmedi. İşin erbabı bir kimse “İyi yazıyorsun” bile demedi. Buna rağmen yazıyorum. Yazma mecburiyetim içimden geliyor. Yazmanın yanında üretme mecburiyetim daha baskın. Aynı şeyi yazmak yetmiyor, çeşitlendirmek istiyorum tecrübemi. Bu motivasyonda kalabilmek zor. Dipler çok yakın. Evrenle papatya falına tutuşmak gibi bir şey. Elinizde hiçbir güvenceniz yok. Girişimciliğe benziyor biraz. Ama en azından onda bir işe girişmeden hedef kitleni belirleyip pazar araştırması yapabiliyorsun. Ürününün talep görüp görmeyeceğini, ürüne olan ihtiyacı, ürün için insanların ne kadar yatırım yapabileceğini az çok tahmin edebilirsin. Bizimkinde bu da yok. Bildiğimiz tek şey yazınca gelen mutluluk. Çok düşününce motivasyonum kayboluyor. Düşünme, yaz diyorum kendime. Yazınca iyileşiyor.
Leave a Reply