Berke Atabey

…O gece yüzümüzü döneceğimiz ay yoktu. Ateşin karardığı, suyun kuruduğu geceyi gördüm. Gözlerim taş, yüreğim kül. Hesen’e bağırdım. Ses etmedi. Şeyhin okşayamadığı kafasını okşadım. Parmaklarım uzun saçlarına dolandı. Canını acıtırım diye korktum. Hesen karanlık gece boyu kıpırdamadı. Güneş doğduğunda taşlara sığınanlar güneşe döndü. Dağ anadır, dağ korur. Hesen’in yüzü toprakta kaldı. İde kızın uluması ejdarha olup dumanı tüten köyü dolandı. Girecek dam bulamadı, göğü kapladı…