31.01.2024, 06:10, Berlin
Bulutlar uzansa dokunabileceği kadar yakındı. Yağmursuz bir griye kapılmıştı şehir. Alışamamıştı kemiklerini sızlatan neme. Üzerine bir hırka, yüzüne bir gülümseme koydu, annesini aradı. İyiyim dedi. Merak etme dedi. Az kaldı, geleceğim dedi. Bulutların nemi gözlerine bulaştı. Annesinin sesi de ıslaktı sanki. Telefon kapanınca doğduğu evle bulunduğu eve ayrı bulutlardan yağmursuz damlalar düştü. Aynı toprağı ıslattı. Bahçeye çıktı. Islak çimenler içini biraz kuruladı. Yukarı baktı. Alçak gökyüzü altına sığamaz hissetti. Kafasını indirdi. Kabuksuz salyangozu eve girerken fark etti. Çevrede boşta bir kabuk göremedi. Üzüldü. Kabuksuz salyangozlara ne olurdu? O dertlenirken salyangoz kabukluymuşçasına yoluna devam ediyordu. Belki de daha hafifti şimdi. Güvende miydi? Kabuksuz yaşanır mıydı? Kabuklar tekrar doğar mıydı?
Leave a Reply