İntihal tartışmaları yapılırken benim dinlediğim kitabın bu olması ne kadar da manidar 🙂 Elif Şafak ilgi uyandıracak konuları çok iyi buluyor. Kıbrıs’ın hikâyesini bilmediğim detaylarıyla dinlemek güzeldi. Ağacı anlatıcı yapmak, çok çok hoştu. Ama ağaç bize hikâye anlatacak diye türlü tesadüfler ve denk gelmeler okuyucuyu kitaptan uzaklaştırıyor. Kostas’ın aşkına asla inanmadım. Aşkla yakından uzaktan alakası olmayan ama çok aşığım diye ortalarda dolanan Orhan Pamuk karakterlerine benzettim. Yazarlar bunu bilinçli mi yapıyor? Aşkı mı bilmiyorlar? Yoksa ben mi bilmiyorum? Ada ile teyzenin yakınlaşmasını da daha çok okumak isterdim. Bir noktadan sonra hikâye hep geçmiş hatırlamaları ile ilerledi.
Leave a Reply