Berke Atabey

Virginia Woolf, Mary Carmichael’in kitabını incelerken “…Çünkü kitaplar onları ayrı ayrı değerlendirme alışkanlığımıza rağmen birbirini devam ettirir. Onun da -bu bilinmeyen kadının da- koşullarına göz atmış olduğum o tüm diğer kadınların soyundan geldiğini göz önünde bulundurarak onların karakteristiklerinin ve kısıtlanmışlıklarının ne kadarını miras olarak aldığına bakmalıyım.” diyor. Son dönemde okuduğum tüm kitaplar birbirine eklemleniyor, bütünleşiyor. Kür’ün Asılacak Kadın’ı, Ernaux’nun Boş Dolaplar’ı, Aleksiyeviç’in Kadın Yok Savaşın Yüzünde’si gelip Woolf’un Kendine Ait Bir Oda’sına oturuyor. Borges’in kendinden önce ve sonra yazılmış tüm her şeyden ilham alması gibi okuduğumuz ve okuyacağımız kadınlar her cümlemizde bize ilham olmaya devam edecekler. Woolf şahane betimlemeleri ve anlatımı ile okuru bir kementle belinden bağlayıp düşünceden düşünceye atıyor. Ama kement belimizde olunca kaybolmuyoruz da.