15.01.2025, 06:10, Berlin
Ben kavga etmem, küserim. Bu, genlerime işlenmiş bir özellik, aileden miras bir refleks… Üstelik tek bir şeye küsüp köşeme çekilmekle yetinmem, bütünüyle hayattan elimi eteğimi çekerim. Hayatla arama kalın bir perde çeker, o perdenin arkasında kendime küçük, sessiz bir dünya kurarım. Yine de bir iki şey alırım yanıma; küsmeye gönlümün razı olmadığı birkaç şey.
Ketumluk konusunda bir dünya markasıyım. İçimde yaşananları kimse bilmez; en yakınımdakiler, ailem bile. Onlarla sadece eğlenceli şeyler paylaşırım. En fazla anlık sinirlenmeler. Kırgınlıklarımı kimse görmez, saklarım. Israr edip görmek isteyen olursa onları da küstürürüm. Çok iyi olduğum bir başka konu.
Küsmeyi beceremediğim iki şey var, okumak ve yazmak. Her şeye küstüğümde bile onlara sığınıyorum. Ne zaman hayattan elimi çeksem, onlara dönüyorum. Aslında bazen onlara da küsmek istiyorum. Elim kaleme gitmesin, kitapların kapakları kapalı kalsın istiyorum. Bunu düşündüğüm anlar oluyor, ama yapamıyorum. Belki de sırf onlar var diye hayata küsme cesaretini bulabiliyorum.
Leave a Reply