04.05.2024, 06:47; Berlin
Mavi, yumuşak bir mezarlık. Kendi kurbanlarının. Faili meçhulların. Faili aleni insanlık suçlarının. Aynı sanıyorsun. Sezdirmeden büyüyor. Yükseliyor. Buzullar aynı. İçine attıkları, sakladıkları artıyor. Dalgalı olduğu günler dolaplarını saçıyor ortaya. Muntazam yerleştirince sakinliyor. Ölülerin toprağında yıkanıyor insanlar. Rakılar ölülere kalkıyor. Ölülerin kokusu ile sakinliyor dertler. Hem katil hem iş birlikçi. Bedenlerle beraber sesleri de yutuyor. Deniz kabuklarının kulağımıza taşıdığı yankı yarıda kalan bir matem şarkısı. Görünmeyen şişeler içinde okunmayan mektuplar vuruyor sahile. Kumdan kalelerin önünde birikiyorlar. Sahillerdeki tüm renkli toplar denize uçsa da kumdan kaleler yapamayacak yuttuğu çocuklar.
Leave a Reply