06.11.2023, 06:25, Berlin
Cumartesi sabahı uyandığımda canım otlu omlet istedi. Annem sever. Ben çocukken bazen yapardı. Hiç sevmez, söylenirdim. Ne oldu da canım çekti bilmiyorum. Üşenmedim markete gittim. O taze otlarla yapardı, ben yakındaki markette dondurulmuşlarını bulabildim tabii. Geldim, pişirdim. Az koymuşum otunu. Severek yedim ama yine de bir şeyler eksikti. Sezer sevmedi. Ertesi gün canım hala aynısını çekiyordu. Üşenmedim iki farklı omlet hazırladım. Biri sade, biri otlu. Bu sefer de otunu o kadar çok koymuşum ki ot kavurması yiyor gibiydim. Çocukluğumdaki o sevmediğim tadı bulamadım. Okuduğum kitapta ev yapımı çilek reçelinden bahsediyordu. Babaannemin sevmediğim çilek reçellerini hatırladım bu kez. Sonra babaannemin yaptığı lahana turşularını. Turşuyu çok beğenmeme rağmen, babaannemin ekmekle turşu kurduğunu bildiğimden ekmeği görmesem bile yemezdim. Şimdi iyi kurulmuş ev yapımı bir lahana turşusu bulmak imkansız benim için. Tüm tatların hala ağzıma dolabiliyor olması çok şaşırtıcı. Ama o gün sevmediğim tatları bugün özlemle anıyor olmak o kadar şaşırtıcı olmasa gerek. Sosyal medyada fakirlik fışkıran fotoğraflara yapılan güzellemeler gibi bir yazı oldu bugün: sevmediğim tatlara methiye.
Leave a Reply