10.04.2024, 18:01, İstanbul
Bir taş arıyorum kalabalığın ortasında. Nerede bıraktığımı unutmuşum. Seneler oldu. Birilerine sordum, hep daha ötesini tarif ettiler. Sonunda vardım. Otların ardına gizlenmiş taş, ebeleyecek birini bekliyordu. İki kişi, tek taş. Anlattım onlara. Dinlemeye hasretlerinden olacak hiç bölmediler sözümü. DNAm ve hatıralarım orada kaldı, ben kaotik şehre salındım. Kim bilir kaç sene sonra tekrar değecek ellerim soğuğuna. Onlarsa beklemekle lanetlenmiş. Kıpırdayamazlar bir yere. Hep aynı taşın altında.
Leave a Reply