06.07.2024, 06:17, Berlin
Dün terapistimle bir seneyi aşkın süredir devam eden ve son dönemde epeyce seyrekleşen seanslarımızı sonlandırmaya karar verdik. Kendimi iyileştirmekten mezun oluyorum diyebiliriz. Bu süre zarfında kürdan ve diş fırçası ile temizlik yapıp sürekli çamaşır suyu kokan bir kadından bulabildiği her fırsatta kendine vakit ayıran bir kadın hâline geldim. Senede bir mecburen yaptığım uçak yolculukları son dönemde ayda bire çıktı. Kendime değer vermeyi ve sadece kendine değer veren insanlardan uzak durmayı öğrendim. Hâlâ dünyanın en kolay hayır diyebilen insanı ben değilim ama biraz da olsa hayırlar girdi hayatıma. Neredeyse her gün bir şeyin ayırdına varıyor insan. Artık kendimi çok iyi tanıyorum. Hayatımdaki fluluklar azaldı. Görüntü 4K, 8K, 12K 🙂 Istakozların hayatları boyunca kabuk değiştirdiklerini biliyor muydunuz? Kendi büyüyüp kabuğu dar geldikçe güvenli bir alana sığınır ve eski kabuğunu atarmış. Yeni kabuğun sertleşmesi birkaç gün sürermiş. Terapi de benim için güvenli bir alandı sanırım. Kabuğum dar geliyordu, atmak istiyordum, attım. Büyümeye devam edeceğimi biliyorum. Bu kabuk da dar gelir olacak. Bu dönüşüm hâline bayılıyorum. Mutsuzluk yoksa mutluluk da yok, daralma yoksa büyüme de yok, kusur yoksa iyileşme de yok. Eski kabuklarımızın etlerimizi kesmesine müsaade etmeden rahatsız edici durumlara ve tehlikeye açık olmaya katlanmamız lazım. Sonrası çok güzel.
Leave a Reply