25.09.2024, 06:28, Berlin
Yayımlanan öykülerimin aldığı ve almadığı etkileşimlere hâlâ şaşıyorum. Bu sonsuza dek böyle sürecek sanırım. Senelerdir iletişimde olmadığım insanlar, yüz yüze bile tanışmadıklarım etkileşimlerde bulunurken en çok etkileşim beklediklerin sessiz kalabiliyor. Bu bir sorun değil ama yine de şaşırtıyor. Çevrem öyle şahane insanlarla çevrili ki kimsenin eksikliğini hissetmiyorum. Edebiyat yollarında karşılaşıp tanıştığım insanlar öyle bir sarıp sarmalıyor ki beni… Bunu daha önce de yazmıştım sanırım. Bir öykü basılıyor, hepimizin öyküsü oluyor. Mutluluk paylaşılı. Bunu da daha önce yazmıştım (hayret, B12 seviyem yükselmiş sanırım, baksana her yazdığımı hatırlıyorum bu yazıda 😂), mutluluğu paylaşmak mutsuzluğu paylaşmaktan çok daha zor. Olmam gereken yerde, olmam gereken insanlarla olduğumu hissetmek muazzam bir duyguymuş. Yerim, köklerim öyle sağlam ki uzanmak istediğim her yere ulaşırım.
Leave a Reply