19.10.2024, 06:34, Berlin
Günlerdir yazmamışım. İç ve dış bazı mutsuzluklar… Son yazımın konusu yaklaşmakta olan imza günümün hazırlıklarıydı. Aynı gün içinde iptal olduğunu öğrendim. Aldığımız izinler, değiştiremeyeceğimiz biletler cabası. Gündem dersen eskiden kaçmak daha kolaydı, artık kaçacak bir yer kalmadı. Bu gibi durumlarda bazıları dünya içine çökerek yok olsun geride hiçbir şey kalmasın istiyor. Bazısı da tahta döşemelerin arasına dökülmüş umut kırıntılarını toplamaya çalışıyor. İkisini de anlıyorum, çünkü iki grup arasında git gel yapıyorum. Dün bir videoda potansiyelinizin sadece yüzde onunu gerçekleştirmişken son nefesinizi vermek ister miydiniz sorusuna denk geldim. Cevap belli peki ya aksiyon? Aksiyon yok. Biz genellikle üzerine konuşmayı ve dertlenmeyi severiz. Hâlbuki son nefese gelene kadar tüm anlarımız böyle geçiyor. Aynı videoda dünya üzerinde hâlâ keşfedilememiş bilgiler olduğundan bahsediyordu. Işınlanmayı henüz bulamadık mesela. Ama daha sağlıklı, daha mutlu, daha bilge, daha zengin hayatların formülleri bulundu, bilgiler orada, biz edinmiyoruz. Bazen bilgiyi edinip pratiğe dökmüyoruz o daha da vahim. Kendimizi anlamadığımız için mi insanı anlamıyoruz yoksa insanı anlamadığımız için mi kendimizi anlamıyoruz? Denklem nasıl çalışıyor bilmiyorum. Bazen anlamak değil de kabullenmek lazım sanırım. Kabullenmek ve ne yapabileceğine bakmak. İçinde bulunduğumuz her durumu hem kendimiz hem başkaları için bir nebze de olsa iyileştirebiliriz. Ben bu yazıyı yazıyorsam, siz okuyorsanız dünyanın çoğunluğuna göre daha şanslı bir durumdayız ve hayatımızı nasıl devam ettirmek istediğimiz hayatın o beklenmedik müdahaleleri haricinde bizim elimizde. Daha iyisi mümkün. Neden olmasın?
Leave a Reply