22.10.2024, 08:30, Berlin
Alarm çalmadan uyandın. Beynin öğrendi. Kasların yataktan çıkmaya direniyor. Alarm imdadına yetişiyor. Telefonuna bakıyorsun. Mesaj yok. Birinci dereceden bir felaket olmamış o gece. Klozete oturuyorsun. Uzak dereceden katliamlara, savaşlara, kardeşini sırtlayıp çıplak ayaklarıyla kilometrelerce taşıyan çocuklara, soykırımlara, kuruyan nehirlere, kanlı vücutlara, evlatlarının cesetlerine bile razı annelere bakıyorsun elindeki camdan. Çişin yukarı akan acılardan önce bitiyor. Uzun kalıyorsun tuvalette. Evden çıkma saati yaklaşınca bir kahve içmek için ayrılıyorsun makamından. Cam hâlâ açık. Kılcal damarlarından evine kan sızıyor.
…
Leave a Reply